Μπήκα στο σπίτι και τον βρήκα να κοιμάται στον καναπέ. Δεν με είδε ούτε με άκουσε, πώς θα μπορούσε άλλωστε.
Έκατσα σιγά δίπλα του και του χάιδεψα απαλά στο κεφάλι. Πετάχτηκε αλαφιασμένος, γύρισε τη μουσούδα του δεξιά αριστερά, “έπιασε” την μυρουδιά μου και αυτομάτως όρμησε πάνω μου. Όχι όμως άγρια και επιθετικά. Αλλά με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Έπεσε στην αγκαλιά μου και...
άρχισε να με γλύφει σε όλο το πρόσωπο. Σε κάθε φιλί που μου έδινε, έβγαζε και έναν σιγανό αναστεναγμό. Σαν να ήθελε να μου πει «πού ήσουν τόσο καιρό, μου έλειψες». Τον αγκάλιασα και τον άφησα να με φιλάει. Έκατσα στο πάτωμα και παίξαμε ώρα πολύ. Τον κρατούσα σφιχτά και εκείνος άπλωνε τα μπροστινά του πόδια και με έσφιγγε με τη σειρά του. Μέσα στην αγκαλιά μου κουνιόταν και με έγλειφε σαν μικρό κουταβάκι. Μου ζητούσε τα χάδια μου και τα δικά μου φιλιά. Ξάπλωσα στο πάτωμα και τον άφησα να ανέβει πάνω στο στήθος μου και να συνεχίζει να με φιλάει και να με αγκαλιάζει. Τον ανέβασα στον καναπέ ξανά και προσπάθησα να τον βγάλω μερικές φωτογραφίες. Ναι, είναι ο Μάριος που η Λευκή έχει χαλάσει ένα σωρό λεφτά για αυτόν. Ναι, είναι ο Μάριος ο βρίσκεται στο σπίτι της Μαρίτας και του Σωτήρη, που τον περιποιούνται και τον έχουν σαν γιό τους. Που τον πάνε βόλτες μακρινές, ακόμα και στη θάλασσα και που δίπλα τους δείχνει να φαίνεται ήρεμος. Είναι ο Μάριος που δεν βλέπει και δεν ακούει. Που όμως αισθάνεται, νιώθει και έχει τις ίδιες ανάγκες με κάθε άλλο ζωντανό. Είναι ο Μάριος που δεν είναι τσιπαρισμένος στο δικό μου όνομα, δεν μου ανήκει και όμως τον νιώθω δικό μου. Είναι ο Μάριος που ονειρεύομαι να έρθει μια μέρα που θα βρεθεί με μια δικιά του οικογένεια, που θα έχει την αποκλειστικότητα στα χάδια και στην αγάπη. Είναι ο Μάριος που με εμπιστεύθηκε από την πρώτη στιγμή που με ένιωσε μπροστά του. Θα πουν πολλοί, το λυπάσαι το κακόμοιρο. Όχι δεν τον λυπάμαι και δεν τον νιώθω κακόμοιρο. Και δε νομίζω ότι τα ζώα με προβλήματα υγείας πρέπει να τα λυπόμαστε. Να τα σεβόμαστε πρέπει. Και να προσπαθούμε να αναπληρώσουμε ότι τους στέρησε η φύση. Να τα αγαπάμε πρέπει, να τα φροντίζουμε και να στεκόμαστε δίπλα τους, όπως και αυτά με τη σειρά τους, στέκονται δίπλα σε μας. Και γνώμη μου είναι, ότι ειδικά τέτοια ζώα, στέκονται στην οικογένεια τους πολύ περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα.
Να μπορούσα να γίνω τα μάτια και τα αυτιά του. Να τον πάρω και να του δείξω το ξημέρωμα και το ηλιοβασίλεμα μιας μέρας. Να κάτσουμε μαζί και να απολαύσουμε τον παφλασμό των κυμάτων της θάλασσας. Να περάσουμε τις μέρες μας και τις νύχτες μαζί και να μη μας χωρίζει τίποτα.
άρχισε να με γλύφει σε όλο το πρόσωπο. Σε κάθε φιλί που μου έδινε, έβγαζε και έναν σιγανό αναστεναγμό. Σαν να ήθελε να μου πει «πού ήσουν τόσο καιρό, μου έλειψες». Τον αγκάλιασα και τον άφησα να με φιλάει. Έκατσα στο πάτωμα και παίξαμε ώρα πολύ. Τον κρατούσα σφιχτά και εκείνος άπλωνε τα μπροστινά του πόδια και με έσφιγγε με τη σειρά του. Μέσα στην αγκαλιά μου κουνιόταν και με έγλειφε σαν μικρό κουταβάκι. Μου ζητούσε τα χάδια μου και τα δικά μου φιλιά. Ξάπλωσα στο πάτωμα και τον άφησα να ανέβει πάνω στο στήθος μου και να συνεχίζει να με φιλάει και να με αγκαλιάζει. Τον ανέβασα στον καναπέ ξανά και προσπάθησα να τον βγάλω μερικές φωτογραφίες. Ναι, είναι ο Μάριος που η Λευκή έχει χαλάσει ένα σωρό λεφτά για αυτόν. Ναι, είναι ο Μάριος ο βρίσκεται στο σπίτι της Μαρίτας και του Σωτήρη, που τον περιποιούνται και τον έχουν σαν γιό τους. Που τον πάνε βόλτες μακρινές, ακόμα και στη θάλασσα και που δίπλα τους δείχνει να φαίνεται ήρεμος. Είναι ο Μάριος που δεν βλέπει και δεν ακούει. Που όμως αισθάνεται, νιώθει και έχει τις ίδιες ανάγκες με κάθε άλλο ζωντανό. Είναι ο Μάριος που δεν είναι τσιπαρισμένος στο δικό μου όνομα, δεν μου ανήκει και όμως τον νιώθω δικό μου. Είναι ο Μάριος που ονειρεύομαι να έρθει μια μέρα που θα βρεθεί με μια δικιά του οικογένεια, που θα έχει την αποκλειστικότητα στα χάδια και στην αγάπη. Είναι ο Μάριος που με εμπιστεύθηκε από την πρώτη στιγμή που με ένιωσε μπροστά του. Θα πουν πολλοί, το λυπάσαι το κακόμοιρο. Όχι δεν τον λυπάμαι και δεν τον νιώθω κακόμοιρο. Και δε νομίζω ότι τα ζώα με προβλήματα υγείας πρέπει να τα λυπόμαστε. Να τα σεβόμαστε πρέπει. Και να προσπαθούμε να αναπληρώσουμε ότι τους στέρησε η φύση. Να τα αγαπάμε πρέπει, να τα φροντίζουμε και να στεκόμαστε δίπλα τους, όπως και αυτά με τη σειρά τους, στέκονται δίπλα σε μας. Και γνώμη μου είναι, ότι ειδικά τέτοια ζώα, στέκονται στην οικογένεια τους πολύ περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα.
Να μπορούσα να γίνω τα μάτια και τα αυτιά του. Να τον πάρω και να του δείξω το ξημέρωμα και το ηλιοβασίλεμα μιας μέρας. Να κάτσουμε μαζί και να απολαύσουμε τον παφλασμό των κυμάτων της θάλασσας. Να περάσουμε τις μέρες μας και τις νύχτες μαζί και να μη μας χωρίζει τίποτα.
Αγαπημένε μου πρίγκιπα. Λατρεμένε μου Μάριε. Δεν μπορώ να σε φέρω σπίτι μου και νιώθω τύψεις για αυτό. Όμως μπορώ να συνεχίσω τη προσπάθεια να σου βρω έναν άνθρωπο που θα σε αγαπάει όπως σε αγαπάω εγώ. Πολύ και για πάντα
Ο δικός σου Γιώργης
Ο δικός σου Γιώργης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου