Γιάντα οι Σκύλοι όλο δείχνουνε τα δόντια ντόνε: ένα παραμύθι από την Κρήτη...

Μια φορά, τα παλιά χρόνια, αποφασίσανε οι Κρητικοί σκύλοι να κάμουνε συνέδριο διαμαρτυρίας, γιάντα μόνο εδά γίνονται απεργίες και ακούγονται φωνές; Μαζωχτήκανε λοιπόν, απούλα τα σημεία της Κρήτης, που όμως ακριβώς δε λέει το παραμύθι, βγάλανε απόφαση, την υπογράψανε κι είπανε να τήνε πέψουνε στο βασιλιά της Ελλάδας και να παραπονεθούνε, πως τ' αφεντικά ντώνε λέει - τσ' έχουνε αξυπόλυτους. Ετσά, κάθε φορά που τσι σφίξουνε για να ξυνηγήσουνε κιανένα λαγό ή πέρδικα, τσιτώνονται, τώνε καρφώνουν αγκάθες κι όπως δε μπορού να γλακίξουνε, τώνε φεύγουνε οι λαγοί. Γιατί αυτοί οι παντέσκουροι φορούνε τρίχινες παντόφλες και δε τσιτώνονται. Γιάε μωρέ και δεν το κατέχαμε, πως φορούνε παντόφλες οι λαγοί. Όμως αφού το λέει το παραμύθι,ετσά θάναι κιόλας.

Λοιπόν προχωρώ παρακάτω. 

Το σκυλοσυνέδριο εξέλεξε -κατά πως δειάχνουνε οι σύνεδροι ούλοι- και τον ανάλογο αντιπρόσωπο, τον πλεια φωτισμένο και γνωστικό, που συμφώνησε να φύγει ογλήγορα για την Αθήνα, αφού μάλιστα του μαζώξανε και τα αναγκαία λεφτά για τα έξοδά ντου.

Ο γεροντόσκυλος επήρε τα λεφτά, μαζί με το σημείωμα στη μπούκα ντου και τράβηξε για το λιμάνι. Μπήκε στο καράβι και μια και δυο έφταξε στον Πειραιά. Μόλις ξεμπάρκαρε στη στεριά, άρχιξε να ρωτά τον ένα και τον άλλο περαστικό, να του πούνε θένε που βρίσκεται το παλάτι του βασιλιά. Ρώτα και ξαναρώτα, σε κάποια στιγμή, τόκανε η μοίρα ντου και απάντηξε ένα οδοντογιατρό! Άλλο που δεν ήθελε κι ο γιατρός και μόλις άνοιξε το στόμα του ο σκύλος και του ζητούσε τις παραπάνω πληροφορίες, τόνε κατσαδιάζει άσχημα.

-"Που θα πας μωρέ, μ' αυτά τα χάλια τω δοδιώ σου στο βασιλιά, που είναι γεμάτα κουφάλες και πως θα του κουβεδιάσεις, που θα ψευδίζεις. Κάτσε πρώτα να σου σάξω τα δόδια σου, να σου τα περιποιηθώ κι ύστερις θα σου δείξη τη στράτα".

-"Αναφορά βαστώ του συναφιού μου, λέει ο σκύλος και επείγομαι να πάω να του τήνε δώσω".

-"Μωρέ κάτσε εμπρός να σάξεις τα δόδια σου, να μη μπας να φαφουτίζεις και δε θα νοιώσει ίντα του λες".

Ντε και ντε, τον έπεισε το χαζόσκυλο, έκατσε στην καρέκλα, έβγαλε κι απόθεσε στο τραπέζι τα λεφτά και το σημείωμα και φρόνιμα-φρόνιμα του πέρασεν ο γιατρός καινούργιο αδόδια πάνω και κάτω τσι μασιστήρες.

"Έτοιμος είσαι εδά, λέει του σκύλου, αλλά θα με πλερώσεις κι ίσα-ίσα με φτάνουνε τα που εκράθιε και για το εισιτήριό σου να γυρίσεις οπίσω...

Ετσά, δεν αποσώσενε στο βασιλιά, μόνο επήρε το πρώτο καράβι, κορδωμένος που έβαλε καινούργια δόδια κι εγιάηρενε οπίσω. Τον είδανε οι σύνεδροι-σκύλοι, που αρχίξανε με αγωνία να τόνε ρωτούνε ίντα απόκαμε με την αναφορά στο βασιλιά κι ως πότε θ' απομένουνε αξυπόλητοι να τσιτώνουνται και να μαργώνουνε στο χιόνι. Κι ο γερόσκυλος, αντί γι' άλλη απάντηση, πως άνοιξε τη μπούκα ντου και των έδειξε τα ωραία του δόδια, τρίζοντας τα επιδεικτικά...

Ε, ίντα δα, πράμα δα... Εχάσαμε που εχάσαμε τα λεφτά μας, τουλάχιστον εμάθαμενε και κατιτίς που φαίνεται πως τόχουνε μόδα οι σκύλοι τση Αθήνας και πρέπει κι εμείς ν' ανοίγωμενε το στόμα μας και να δείχνουμε τα δόδια μας. Ετσά θα μας σε φοβούνται, μπορεί κιόλας - κι οι ζουρίδες. Κι από καλικοσά, αστε να πάνε στον άνεμο.

Ψώμματα γι' αλήθεια, ετσά 'ναι το παραμύθι.

5:00 μ.μ.