Ήλθαμε για ένα σχολείο και δεν καταφέραμε να τελειώσουμε καν την πρώτη τάξη πόσο δε μάλλον να αποφοιτήσουμε.
Τα πάθη μας (που θα μπορούσαν να είναι όμορφα) μετετράπησαν σε δυστυχία. Δεν καταφέραμε να επιτύχουμε τα αυτονόητα, την επικοινωνία, δεν καταφέραμε να ανοίξουμε την καρδιά σε εύρος που να αγκαλιάζει κι όχι να αποκλείει τους άλλους.
Έχουμε μέρες, μήνες (χρόνια ίσως) να πούμε, να νιώσουμε, να μεταδώσουμε την έννοια της λέξης αγάπη σε άλλον και αναρωτιέμαι μήπως δεν έχουμε και πολύ χρόνο ακόμη να το κάνουμε και πράγματι δεν έχουμε, αυτή είναι η αλήθεια.
Εκεί γύρω στα δροσερά μέρη δίπλα στο κύμα που θα αναζητήσουμε κι αυτό το καλοκαίρι στιγμές ξεγνοιασιάς υπάρχει μια κόλαση. Είναι η κόλαση της πείνας και της δίψας, η κόλαση της μοναξιάς, η κόλαση της λύπης και της ανημποριάς ψυχών και σωμάτων, τετράποδων, φτερωτών και έρποντων ψυχών.
Εκεί όμως είναι και η δική μας κόλαση, των δίποδων ψυχών, σε κάθε λιγότερο από πέντε δευτερόλεπτα ένα παιδί στον κόσμο κλείνει τα ματάκια του κι ένας Άγγελος μεταφέρει την ψυχούλα του στον ουρανό μετατρέποντας το κάθε δρομολόγιο σε αβάσταχτο πόνο ακόμη και για αυτόν.
Εκεί κάπου γύρω είναι και αυτά τα τετράποδα πλάσματα του Θεού που κατά εκατοντάδες βασανίζονται, δολοφονούνται και εγκαταλείπονται με τα ματάκια να αναζητούν τρομαγμένα κάτι που ίσως δεν θα προλάβουν να νιώσουν ποτέ (την θαλπωρή και την αγκαλιά ενός ανθρώπου), κάποια λίγα από αυτά στέκονται τυχερά αλλά τα περισσότερα οδηγούνται από τα χέρια των ίδιων Αγγέλων στους ίδιους ουράνιους χώρους μαζί με τα παιδάκια.
Παιδιά και ζώα πάνε πάντα μαζί, θα τα συναντήσετε είτε στην γη είτε στον ουρανό να παίζουν ανέμελα παρέα.
Παραμείνετε συνειδητοί φίλοι ψυχές, σκύψτε πάνω στην εγκατάλειψη και καταγγείλετε την βία στα πλάσματα που έχουν την ανάγκη της προστασίας...
Να θυμάστε, ο πόνος δεν έχει χρώμα και ράτσα, είτε είναι ένα μαύρο παιδάκι της Ζάμπια είτε ένα μαυράκι ημίαιμο κουταβάκι είναι το ίδιο σε αξία, έχει την ίδια αξία η ψυχούλα του στα μάτια του ανθρώπου, στα μάτια του Θεού!!!!!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου