Κάποτε ένα λιοντάρι, ένας γάιδαρος και μια αλεπού έκαναν παρέα.
– Έχω βρει έναν μεζέ κάτω στην πηγή, μα τι μεζέ! Ένα ελαφάκι ξέφυγε απ΄ τη λαφίνα, τη μαμά του, και ξεδιψάει…
Η αλεπού ήταν ενθουσιασμένη με το ελαφάκι που είχε ανακαλύψει και αμέσως και οι τρεις φίλοι συμφώνησαν, έτσι πεινασμένοι που ήταν, το σκότωσαν και ετοιμάστηκαν να το μοιραστούν.
– Φίλε μου γάιδαρε, είπε το λιοντάρι, κάνε γρήγορα τη μοιρασιά, γιατί είμαι πεθαμένος στην πείνα.
Ο καημένος ο γάιδαρος μοίρασε το ελάφι σε τρία ίσα μερίδια και με χαρά κάλεσε το λιοντάρι να διαλέξει το μερτικό του.
– Σε μένα, τον βασιλιά της ζούγκλας, δεν έπρεπε να ξεχωρίσεις την πιο μεγάλη μερίδα;
Το λιοντάρι, αγριεμένο, βρυχήθηκε δυνατά και όρμησε στον γάιδαρο και τον έκανε κομματάκια. Κι αμέσως στράφηκε στην αλεπού.
– Έλα, κυρά μου Αλεπού, να κάνεις εσύ τη μοιρασιά!
Η αλεπού κούνησε το κεφάλι της συμφωνώντας και χωρίς να πει λέξη μάζεψε όλα τα κομμάτια σε μια μερίδα και για τον εαυτό της ξεχώρισε μια μπουκιά.
– Κόπιασε να φας, βασιλιά μου, είπε και έκανε μια τεράστια υπόκλιση.
– Μπα, ποιος σ΄ έμαθε να μοιράζεις τόσο καλά; ρώτησε το λιοντάρι και ξεκίνησε να τρώει λαίμαργα.
– Αχ βασιλιά μου, το πάθημα του γαϊδάρου με δίδαξε, είπε με νόημα η αλεπού.
Έτσι συμβαίνει σ΄ όλους μας, των άλλων τα παθήματα μας γίνονται μαθήματα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου