Τα αγωνίσματα των πανηγυριών στα χωριά ήταν αυθόρμητα, λαϊκά, εμπνευσμένα από την φύση και διδαγμένα από την παράδοση.
Συγκεκριμένα, στην γιορτή του Αγίου Γεωργίου συνήθιζαν να αγωνίζονται με τα άλογα.
Όπως έγραφε ο Γ. Μέγας στο βιβλίο του ''Μεσσηνία Εορταί'': μπορείς να είσαι δυνατός, να τρέχεις να σηκώνεις βάρη, μα άλλο είναι να δείχνεις καβαλάρης πάνω σ' ένα όμορφο άτι, να γίνεσαι ένα μ' αυτό και να τρέχεις άφοβα φέρνοντας στην σκέψη των κοριτσιών που σε κοιτάνε τους ήρωες των παραμυθιών ή και τον ίδιο τον 'Αι Γιώργη''.
Τα καβαλούσαν δίχως σέλα και έτρεχαν όλοι ύστερα από την λειτουργία, μπροστά στην σύναξη του πανηγυριού.
Επίσημοι κριτές και αθλοθέτες ήταν οι ίδιοι οι επίτροποι της εκκλησίας που με τον παπά πλάι τους θα έδιναν βραβείο στον νικητή, σέλα και χάμουρα ακριβαγορασμένα να τα ''περάσει'' στο φτερωτό του άλογο.
Και οι καμπάνες της εκκλησίας θα διαλαλούσαν την νίκη ως τ' άλλα χωριά.
Στην Κω, όπως έγραψε ο Δ. Λουκάτος στο βιβλίο του ''Πασχαλινά και της Άνοιξης, έβαζαν τ' άλογα να τρέχουν την ώρα του δειλινού, όταν ο κόσμος γύριζε από το εξωκλήσι, όπου πέρασε την μέρα της γιορτής. Δύο μίλια πριν φθάσουν στο χωριό, κοντοκρατούσαν οι καβαλάρηδες. όσοι είχαν λεβέντικα άλογα, κι ύστερα έτρεχαν ''παραβγαίνοντας'' ως τον καφενέ. Εκεί ο πρώτος που έφθανε είχε το δικαίωμα να μπει με τ' άλογό του μέσα στο μαγαζί. Ο καφετζής και οι χωριανοί από κάτω τον κερνούσαν κι ύστερα σαν έβγαινε στον δρόμο, οι κοπέλες κι ο άλλος κόσμος του έδειχναν την χαρά τους και έσπαγαν πάνω στο κούτελο του αλόγου, για το καλό, ένα κόκκινο αυγό.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου