Μιλώντας με τον Φιντέλ

Ο Φιντέλ έχει γεράσει. Όταν βγαίνει μαζί μου στο κήπο βαδίζει αργά πίσω μου ενώ εγώ επιθεωρώ τα φυτά. Κι αυτός τα κοιτάζει και μερικές φορές μυρίζει κάποιο που του αρέσει. Υστέρα καθόμαστε σε δυο αντικρυστές πολυθρόνες και κοιταζόμαστε. Ανάβω ένα τσιγάρο και κοιταζόμαστε γιατί δεν μπορεί να πηδήσει στην αγκαλιά μου. Δεν τον κρατούν τα ποδαράκια του. Εγώ του μιλάω κι αυτός προσπαθεί ν ακούσει.Του λέω για παράδειγμα : «Φιντέλ γερνάμε και μας γαμάνε οι Αμερικάνοι.. αυτοί πάντα κάνουν κουμάντο,Φιντέλ..»Στο «Αμερικάνοι»..σα να σκοτεινιάζουν τα μάτια του..
Παλιά, όταν άκουγε «Αμερικάνοι»..γινόταν της πουτάνας. Τον άκουγαν πέντε τετράγωνα πέρα. Τώρα έχει γεράσει. Όμως τα γκριζόμαυρα μάτια του σαν τους πίνακες του Φρανς Χαλς, μερικές φορές λάμπουν, όταν σκύβω και του μιλάω ψιθυριστά κοντά στα κουφά αυτιά του, του λέω..
«Φιντέλ σε παρακαλώ πολύ όταν βγαίνεις στο κήπο νάσαι ήρεμος και να μη διώχνεις τα πουλάκια πούρχονται να φάνε τα ψίχουλα και τους σπόρους..» Ο Φιντέλ δεν απαντάει αλλά κοιτάζει με κατανόηση τις μεγάλες γλάστρες.Ο Φιντέλ, ο γενναίος μου που τούλεγα .. «έρχονται οι Αμερικάνοι..» και γινόταν της πουτάνας απ τα γαυγίσματα κι απ τα αγριεμένα πηδήματα προς αυτόν τον υποθετικό εχθρό…Το ίδιο έκανε κι όταν άστραφτε και βρόνταγε. Έβγαινε στη βεράντα και γινόταν μούσκεμα στη βροχή γαυγίζοντας τα μαύρα σύννεφα όταν τα άλλα σκυλιά χώνονταν κάτω απ τα κρεβάτια. Τώρα απλώς μουγκρίζει.Το καλύτερο όμως το κάνει κάθε φορά στη πανσέληνο. Πάει και κάθεται σε μια γωνιά του κήπου, κοιτάζει το φεγγάρι και βγάζει τον ήχο του λύκου που κρύβει βαθιά μέσα του. Φωνάζει τον πατέρα του και τους παπούδες του που δεν γνώρισε….
Ο Φιντέλ μου, μια στάλα άσπρος σκωτσέζος, που τώρα πια κουτσαίνει, γέρνει, γέρασε, κουράστηκε, κουφάθηκε και με κοιτάζει μελαγχολικά χωρίς να γαυγίζει πια στα πουλιά. Ξέρω πως μόλις φύγει θα χάσω ένα μέρος απ το φως μου και λέτε ότι θέλετε εσείς…

Ηλίας Κουτσούκος, από το βιβλίο ''Delivery Boy''

2:30 μ.μ.