και ευημερούσε για χιλιετίες στα νησιά του Αιγαίου και στα παράλια της Ανατολικής Μεσογείου.
Ο λόγος της μεγάλης γεωγραφικής διασποράς του ήταν η χρηστική αξία του, ο καλός χαρακτήρας του και οι ελάχιστες διατροφικές απαιτήσεις του.
Είναι ένα από τα πιο μικρόσωμα άλογα στον κόσμο και αυτό το αποτέλεσμα είναι φυσικό και όχι ανθρώπινης παρέμβασης.
Το σώμα του είναι αρμονικό, καθώς οι ώμοι είναι στο ίδιο ύψος με τα καπούλια.
Τα πόδια του είναι λεπτά, γερά και μυώδη.
Η ουρά είναι πολύ πυκνή και φτάνει σχεδόν έως το έδαφος, το κεφάλι του έχει ευρύ μέτωπο, μεγάλα μάτια και μεσαίου μεγέθους αυτιά. Ο λαιμός του είναι μυώδης, η χαίτη του είναι πυκνή , μακριά και πλούσια.
Είναι ένα ζωντανό σύμβολο της ροδίτικης φυσικής κληρονομίας που διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ζωή του νησιού. Οι Ρόδιοι βασίζονταν σ’ αυτό για όλες τους τις εργασίες: από το όργωμα και τη μεταφορά έως τα παιχνίδια και τις γιορτές. Διακόσια χρόνια πριν, κάθε οικογένεια του νησιού είχε στην κατοχή της τουλάχιστον ένα μικρόσωμο άλογο.
Κατά την Ιταλοκρατία στα Δωδεκάνησα, οι Ιταλοί εκτίμησαν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του μικρόσωμου αλόγου και την προσφορά του εντάσσοντας το ενεργά στης τοπικές εκδηλώσεις. Το αλογάκι αναφέρεται σε αρκετές μελέτες του Ιταλικού Υπουργείου Γεωργίας των αρχών του 20ου αιώνα. Είχε στάβλους ειδικά διαμορφωμένους για το μέγεθος του στο Ιταλικό αρχηγείο οι οποίοι σώζονται ακόμα. Μάθαινε ιππασία σε παιδιά Ιταλών αξιωματικών και έπαιρνε μέρος στις στρατιωτικές παρελάσεις.
Μετά την απελευθέρωση το αλογάκι απαξιώθηκε, ο πληθυσμός του μειώθηκε και τελικά εξορίστηκε στις άγονες βουνοκορφές του νησιού. Τα τελευταία αλογάκια κατάφερε να μαζέψει ο σύλλογος «Φαέθων» της περιοχής Αρχαγγέλου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου